Γάλα και αλεύρι.

Τον επισκέφτηκα με τη φαντασία μου,..
στη σκέψη μονάχα ΄
στ΄ αλήθεια πώς θα τολμούσα άλλωστε;

Πού να βρεθούν τόσα κότσια;!..

Με υποδέχτηκε με πολύ καλοσύνη και αγάπη συνάμα ΄
εγώ από την άλλη, ψυχρός κι απόμακρος ΄
στα μάτια μου φαινόταν έκδηλα η αρνητική μου έκπληξη!

Μου ήταν αδύνατο να ακούσω τους υπέροχους
λόγους του που έβγαιναν αβίαστα από τα στεγνά του χείλη.

Στο μυαλό μου υπήρχαν συγκεκριμένες έγνοιες..

- Πού θα κοιμηθώ απόψε;

- Τί θα φάμε αύριο;

- Σε τί κατάσταση είναι η τουαλέτα;

Όλα εκείνα που ποτέ δεν με προβλημάτισαν,
''στέκονταν'' τώρα μπροστά μου σα βουνό έτοιμο
να με καταπλακώσει.

Άραγε θα γυρίσω ξανά πίσω;

Η μεγάλη μου κούραση από το ταξίδι μ΄ έκανε να κοιμηθώ
σ΄ ένα πράγμα φτιαγμένο από ξύλα, κάτι που έμοιαζε με κρεβάτι.

Όταν ξημέρωσε ήρθε, με ξύπνησε και μου΄πε: ''σήκω, πρωινό''.

''Κάθισε'', μου΄πε και μου έδειξε το πάτωμα!

Σε μερικά μόλις μέτρα μύριζαν τα κόπρανα της αγελάδας και της κατσίκας.

Μου έφερε να πιω γάλα μέσα σε ένα τσίγκινο κύπελλο
γεμάτο χτυπήματα στα πλαϊνά του. 

Απευθείας από το βυζί της κατσίκας.

Ήπια μια γουλιά γάλα και το άφησα.
Δεν άντεξα τη μυρωδιά του, μου ήταν αδύνατο να συνεχίσω.
Για να είμαι πέρα για πέρα ειλικρινής, σιχαινόμουνα
και ήθελα να φύγω από αυτό το μέρος όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Εκείνος το ήπιε όλο, κι έδειχνε να το πίνει με μεγάλη ευχαρίστηση.
Άλλωστε εδώ που ζει δεν έχει και πολλές επιλογές τροφίμων.

Το γάλα ''τον κρατάει''!

Για μεσημεριανό ανακατεύει αλεύρι μαζί με κάτι άλλο που δεν πρόλαβα να δω.

Αυτό το τρώει σχεδόν κάθε μέρα αδιαμαρτύρητα
- σαν τα πουλιά στο κλουβί κάθε μέρα το ίδιο και το ίδιο και το ίδιο κι όμως,.. αδιαμαρτύρητα!..

Τούτες οι εικόνες κατά την επίσκεψή μου εκεί, με έκαναν να ντραπώ τόσο για όσα ζούμε και διαμαρτυρόμαστε!..

Έλουσα τα μαλλιά μου μ΄ ένα μπουκάλι νερό - ίσα που μου΄φτασε!

Όσες μέρες έμεινα εκεί δεν κατόρθωσα να κάνω ένα μπάνιο.

''Αυτά είναι για τους πλούσιους'' μου είπε!

''Σ΄ αυτούς το νερό πηγαίνει μέσα στο σπίτι από μόνο του και δεν χρειάζεται να το κουβαλούν από μακριά''.

Το τελευταίο βράδυ μου μιλούσε πολύ,.. ασταμάτητα..!

Από το στόμα του έβγαιναν λόγια σοφά. Με κοιτούσε στα μάτια και μου μιλούσε για τον κόσμο που δεν γνώρισε σαν να τον ζούσε καθημερινά τονίζοντάς μου όλα τα μάταια.

Καθόμασταν δίπλα στην πόρτα που, για πόρτα είχε ένα χαλί κρεμασμένο.

Κοιτούσαμε τον έναστρο ουρανό και για λίγο, κάναμε σιωπή.

Στα μέρη του ο ουρανός φαίνεται πιο καθαρός και τ΄ άστρα πιο λαμπερά.

Φαίνεται διαβάζουν τις ψυχές των ανθρώπων κι αυτά και ανάλογα στέλνουν τη λάμψη τους.

Πρώτη φορά στη ζωή μου έχω δει τέτοιο ουρανό.

''Μείνε κοντά μας'' μου είπε ξαφνικά κι εγώ χαμογέλασα και του απάντησα αμέσως ότι θέλω να φύγω. Δεν μπορώ άλλο εδώ!

- Μα γιατί; εδώ έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε!

Έσκυψα το κεφάλι μου, με έκανε να ντραπώ περισσότερο.

Από τότε που επέστρεψα σπίτι μου, κάθε βράδυ κοιτάζω τον ουρανό και σκέφτομαι την τελευταία του φράση.

''..έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε εδώ'', ενώ στη πραγματικότητα δεν έχει τίποτα.

Όσο περνάει όμως ο καιρός, καταλαβαίνω πως εκείνος στ΄ αλήθεια έχει ό,τι χρειάζεται κι ότι εμείς είμαστε αυτοί που δεν έχουμε τίποτα.

 Εμείς έχουμε σούπερ μάρκετ με τεράστια ποικιλία τροφίμων, και δεν είναι λίγες οι φορές που λέμε, ''βαρέθηκα να φάω ξανά κρέας''.

Εκείνος όμως δεν διαμαρτύρεται ποτέ γιατί δεν έχει σούπερ μάρκετ!

Έχει μόνο γάλα και αλεύρι.

Έχει δηλαδή ό,τι χρειάζεται!

Η παραπάνω ιστορία είναι βασισμένη σε αληθινό περιστατικό!

Εικόνες από τη μηχανή αναζήτησης της Google

Παναγιώτης Βενέτης ©